بيژن مفيد، نويسنده، کارگردان و بازيگر تئاتر در سال های دهه ی چهل و پنجاه از آن گروه هنرمندانی است که به زعم خويش در جست و جوی نوعی تئاتر ايرانی هستند. مفيد با اعتقاد به اينکه سنت تئاتری ما چيزی جز تعزيه نيست، در پی آن بود تا با استفاده از شيوه ها و شگردهای تعزيه و تئاتر روحوضی به نوعی تئاتر ايرانی دست يابد که در آن تماشاگر با نمايش و بازيگر آميخته شود. نمايش جان نثار (۱۳۵۲) نمونه ای از تلاش او در اين راه بود. نوشته های او خوش آهنگ، لطيف، حساس و در عين‌حال فخيم و سنجيده اند و در بيشتر اجراهای تئاتری اش موسيقی و کلام در پيوندی آگاهانه به هماهنگی زيبا و دلنشينی می رسند. مفيد در آثاری که برای کودکان و نوجوانان نوشته و اجرا کرده است (يا آثاری که ظاهراً مخاطب‌شان کودکان و نوجوانان بوده اند) دنيای رنگارنگ و پُررمز و راز و تمثيل واری خلق کرده که سرشار از خيال و افسانه و آرزو و شخصيت دادن و تجسم بخشيدن به حيوانات است (شهر قصه، ماه و پلنگ و …). شاپرک خانوم در سال ۱۳۵۲ به کارگردانی دان لافون در تهران به روی صحنه رفت. لافون در زمينه ی تئاتر برای کودکان و نوجوانان تجربه ی بسيار داشت و آثاری را با همکاری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در کتابخانه های عمومی و پارک های تهران و شيراز اجرا کرده است. شاپرک خانوم قصه‌ا ی ست زيبا با بيانی تمثيلی؛ و اجرای خوب و ماندگارِ بازيگران شايسته‌ی تئاتر ايران برای بزرگ ترها نيز همان قدر جالب و شنيدنی است که برای کودکان. صداها و آوازهای اين نمايش بسيار مناسب و تأثيرگذارند و ريتم خوبی به قصه می دهند. شاپرک خانوم در کشورهای انگليس، آلمان و استراليا نيز اجرا شده است.
