این اثر مجموعه‌ی دست‌نویس‌های مهدیقلی هدایت از نغمه‌‌های ردیف موسیقی ایرانی است که داریوش صفوت بر آن مقدمه‌ای نگاشته است. او در مقدمه‌ی اثر می‌نویسد:«کتاب ردیف هفت دستگاه موسیقی ایرانی، به روایت مهدی صلحی، بی‌هیچ تردیدی محکم‌ترین و معتبرترین سند موسیقی دستگاهی ماست.» او در ادامه به چگونگی تبدیل نظام دوازده‌مقامی موسیقی ایران به هفت دستگاه و نظریات موسیقیدانان برجسته‌ی متقدم، به ویژه مهدی صلحی (منتظم‌الحکما)، در این باره پرداخته است. صفوت پس از بررسی آراء گوناگون به این نتیجه می‌رسد که ردیف هفت دستگاه موسیقی ایرانی، به روایت صلحی و با نت‌نگاری مخبرالسلطنه، که در این کتاب چاپ شده است، معتبرترین روایتی است که بدون هیچگونه تحریف یا تغییر مستقیماً از منابع دست اول (یعنی آقاعلی‌اکبر و آقامطلّب و میرزاعبدالله) منتقل شده است و متن ردیف هفت دستگاه امروزی با الحان دوازده مقام قدما اختلاف بنیادی ندارد؛ اختلاف فقط صوری است، یعنی مربوط به طرز دسته‌بندی گوشه‌ها و نغمه‌ها و گسترش آنهاست. در بخش پایانی کتاب، با توجه به پرسش‌های احتمالی، حسین مهرانی بخش شرح علائم را بر آن افزوده است.
