در این کتاب تلاش شده است از زوایای مختلف به واکاوی تحریر در آواز ایرانی پرداخته شود و نقش آن در موسیقی دستگاهی بیش از پیش مورد بررسی قرار بگیرد. تحریر و شعر فارسی دو رکن اصلی آواز ایرانی‌اند و در این میان تحریر چون گوهری درخشان و بی‌همتا به آواز ایرانی جلوه‌ای خاص بخشیده است. استاد نورعلی برومند در جایی گفته است: «ردیف قلب موسیقی ایرانی است». حال اگر به نسبت تحریر و آواز ایرانی بیندیشیم، چندان دور از واقع نخواهد بود اگر بگوییم «تحریر قلب آواز ایرانی» است. در مقدمه و پیش از ورود به موضوع تحریر بحث نسبتاً مفصّلی درباره‌ی آرایه و اهمیت آن در موسیقی دستگاهی ایران خواهد آمد. نیز با گذری در تاریخ و نظری به رسالات قدیم موسیقی ایران، ردِّ پای آرایه و تحریر را در بازه‌ی زمانی هزارساله، از فارابی تا آخرین رسالات مربوط به دوره‌ی قاجار جستجو خواهیم کرد. تشریح ساختار تحریرها، بررسی میزان فراوانی تحریر در اجراهای موسیقی دستگاهی، کاوش برای یافتن برخی قاعده‌مندی‌های حاکم بر ترنّم‌های آوایی، ارائه‌ی روشی برای تحلیل ساختار تحریرها و به تبعِ آن، ساختن و پرداختن تحریرهای جدید با استفاده از دیاگرام‌های گسترشی و همچنین بررسی نقش تحریرها در صورت‌بندی گوشه‌ها و دستگاه‌های ایرانی با تکیه بر مفاهیمِ شِنکِر در آنالیز موسیقی، از موضوعات دیگری است که در این کتاب به آن‌ها پرداخته شده است. فصل پایانی کتاب نیز با عنوان «مایه‌های ایرانی به روایت تحریر» اختصاص دارد به آوانگاری ۲۶۰ تحریر از استادان آواز ایران، از سیداحمدخان تا محمدرضا شجریان.
